بیا یه لحظه کنار هم بشینیم و یه نفس عمیق بکشیم… راستش رو بخوای، میدونم چقدر دلت میخواد خوشبخت‌تر باشی، آروم‌تر باشی، از زندگی بیشتر لذت ببری… شاید همه‌چی ظاهراً خوبه، ولی یه حس ناراحتی یا ناکافی بودن ته دلت هست که نمیذاره کاملاً خوشحال باشی؟

میدونم چقدر سخته وقتی یه رویای قشنگ توی سرت داری، یه فرصت خوب پیش میاد، یا دلت میخواد یه قدم جدید برداری، اما یه صدای کوچیک ته ذهنت میگه “نمی‌تونم”، “به اندازه کافی خوب نیستم”، “اگه نشه چی؟”… انگار یه حس کافی نبودن یا تردید در مورد توانایی‌هامون، مثل یه ترمز نامرئی عمل می‌کنه و نمیذاره با تمام وجود حرکت کنیم سمت اون چیزی که واقعاً می‌خوایم.

این حس، مثل یه بار سنگینه که هی روی دوش آدم سنگینی می‌کنه. مقایسه کردن خودت با بقیه، نرفتن دنبال چیزهایی که دوست داری، از دست دادن فرصت‌ها فقط به خاطر اینکه حس می‌کنی “من به درد این کار نمی‌خورم”… چقدر این چیزا می‌تونه حال آدمو بگیره، نه؟