شده تا حالا حس کنی انگار یه آتشفشان کوچیک همیشه آماده فوران توی وجودته؟ یهو یه چیزی میشه و بُـــــــــــــم!

آتیش عصبانیت زبونه می‌کشه و تا به خودت بیای، می‌بینی همه‌چی رو سوزونده… شاید با حرفات، شاید با رفتارت… و چقدر اون لحظه‌های بعدش سخته!

لحظه‌های پشیمونی، لحظه‌های دلخوری‌هایی که روی دل خودت و دل اونایی که دوستشون داری میمونه…

چقدر اذیت‌کننده‌ست وقتی حس می‌کنی کنترلت دست خودت نیست. وقتی توی یه موقعیت خاص، انگار یه نیروی دیگه به جای تو تصمیم میگیره چطور فریاد بزنی، چطور بشکنی یا چطور دل بشکنی… این حس ناتوانی، این حس که هیجانات قوی دارن تو رو می‌برن هر جا که دلشون میخواد، خیلی بده.

خشم یه هیجانه، یه انرژی خیلی خیلی قوی. مثل یه رودخونه پُرخروشه. اگه ندونی چطور هدایتش کنی، میشه سیل، میشه تخریب. اما اگه یاد بگیری مسیرشو عوض کنی، میشه انرژی سازنده، میشه نیرو برای تغییر!

اما این رودخونه خروشان رو میشه مهار کرد، میشه مسیرشو عوض کرد! میشه یاد گرفت چطور وقتی حس می‌کنی داری از کوره در میری، به جای اینکه همه چی رو ویران کنی، یه نفس عمیق بکشی و یه جور دیگه واکنش نشون بدی.