بیا یه چیزی  بهت بگم… میدونم چقدر سخته. شده حس کنی توی جمع‌ها، دلت میخواد حرف بزنی، شوخی کنی، نظرتو بگی، یه ارتباط گرم بسازی، ولی انگار یه چیزی ته گلوت گیر می‌کنه؟ انگار یه دیوار شیشه‌ای نامرئی بین تو و بقیه است که نمیذاره اون روی واقعی و باحال تو دیده بشه؟

شاید دست‌هات یه کمی سرد میشه، صدات یه کوچولو می‌لرزه، یا همش نگران اینی که بقیه در موردت چی فکر می‌کنن؟ میدونم چقدر اذیت‌کننده‌ست وقتی یه عالمه حرف و ایده داری، یه شخصیت خیلی دوست‌داشتنی و عمیق داری، ولی کمرویی اجازه نمیده اون روی واقعی تو دیده بشه…

انگار گنجی توی وجودته که راه نشون دادنش رو بلد نیستی.

 کمرویی فقط آروم بودن نیست. کمرویی اون دیواره که گاهی بین تو و فرصت‌های بی‌نظیر، بین تو و آدم‌هایی که میتونی باهاشون ارتباط عمیق و قشنگ بگیری، بین تو و نشون دادن پتانسیل واقعی‌ات کشیده میشه. و این حس که نمی‌تونی خودت باشی، خیلی سخته.